Η αισθητική, η αναζήτηση του καλού, δηλαδή του ωραίου αποτελούσε μια ζωτικής σημασίας στοχαστική διαδικασία, πρακτική στάση, θέαση και θέση ζωής για τον Έλληνα, τον αληθινό πρόγονο του Μέλλοντος Κόσμου που μπορούσε να υψηλοστοχάζεται, να ουρανοθωρεί, να παντεποπτεύει και να απειροσυνθέτει.
Το κάλλος που αποτυπώνεται ολοκάθαρα στην τέχνη, την φιλοσοφία, την τραγωδία, την ποίηση, τη γλώσσα, τη γραμματική των Ελλήνων είχε αναχθεί σε μια υψηλοδονητική, μα θεμελιώδη αρετή που όφειλε να διαπνέει την ψυχή κάθε όντος που ήθελε να ονομάζεται Έλλην, κάθε όντος που διέτρεχε και διατρέχει τις φλέβες του η πυρίπνοη ιδέα του ουρανοφόρου ανθρώπου, του πυρφόρου μαχητή, που στέκει στο διηνεκές πέρα από το χωροχρονικό συνεχές ως φωτοφόρος κίονας ενός Αόρατου Μυητικού Ναού και τον κάνει να διαφέρει, να φέρει εντός του το αποτύπωμα του Διός, που όχι τυχαίως έχει αναγορευτεί ως ο βασιλεύς θεών τε και ανθρώπων στη συνείδηση και στη μυθολογία των Ελλήνων, των προγόνων του Μέλλοντος Κόσμου. Το κάλλος, η υψηλή ωραιότητα που συγκλονίζει τις ψυχές και τις εξυψώνει, που ωθεί το πνεύμα σε μία ανάταση και υψηλή θέαση του θείου, που ενοικεί στις υψηλές μαγικές βουνοκορφές με την ιερή μουσική της σιωπής του χιονιού και στα ανήκουστα βάθη των Ωκεανών της Ύπαρξης που το διάστημα μεταξύ των ήχων και των παύσεων μπορεί να δημιουργεί Σύμπαντες Κόσμους και Αρχές.
Το κάλλος, η αλλούτερη ομορφιά, που έλεγε η γιαγιά μου η Ανθούλα, το άγγιγμα της ομορφιάς Κόσμων που ξετυλίγονται πέρα από το πέπλο των γνωστών κόσμων, η αντανάκλαση μιας ωραιότητας ανείπωτης και ανύποπτης, άφατης και ανεξιχνίαστης του Λεπτοφυούς και του Πύρινου Κόσμου που τα άστρα γνωρίζουν καλά. Το κάλλος του Ουρανού που η αρμονία του αποτελεί τον αρμό των μελών που συναπαρτίζουν και συναρμολογούν την πρωτόφαντη και μοναδική σύνθεσή του, μα ταυτόχρονα καθρεφτίζεται ως την εσχατιά των εκφάνσεων του γήινου κόσμου. Το κάλλος ως μαγικός καθρέφτης και ως αντίλαλος Κόσμων Λεπτοφυούς αισθητικής, διαπνέει και διατρέχει όλη την ποιητική και την τέχνη των Ελλήνων, των προγόνων του Μέλλοντος Κόσμου και η αναζήτησή του, ο στοχασμός και ο διαλογισμός της φύσης και της αληθινής ουσίας του, η ερμηνεία των συστατικών του και των μαγικών φωτοσταλαγματιών του, των πύρινων ποιοτήτων του και των λευκοφορεμένων ενδυμάτων του αποτέλεσε και εξακολουθεί να αποτελεί μια διαδικασία και διαδρομή φωτοβόλων και φωτοφόρων πνευμάτων.
Για αυτά ακριβώς τα πνεύματα που φέρουν το φως, που το μεταφέρουν, το μεταδίδουν και το φωτοβολούν, που είναι οι αληθινοί Έλληνες, οι συγγενείς του Διός, του βασιλέως και πατρός θεών τε και ανθρώπων, η αποφορά της σήψης των γήινων αναθυμιάσεων, η βαριά ατμόσφαιρα των συναγελαζόντων έρμαιων μιας βαθιά υλιστικής και βαθιά διεφθαρμένης και διαστρεβλωμένης αντίληψης, κατανόησης, πρακτικής εφαρμογής και στάσης ζωής, όχι μόνο τους λυπεί και τους θλίβει, μα και αναζωπυρώνει εντός τους τη φλόγα για την αποδόμηση της σαθρότητας, της αλλοίωσης και των κακοφορμισμένων πληγών ενός οικοδομήματος που χρειάζεται να καταρρεύσει συντριπτικά και παταγωδώς, ενός νεκρού και βαθιά νοσούντος κελύφους που καμιά σχέση δεν έχει με το υψηλό Κοσμοσύμβολο της Ελλάδος.
Είναι αδιανόητο να έχει εξαπλωθεί η ασχημοσύνη και η κακή αισθητική να έχει τυλίξει με τα πυορροούντα πέπλα της όλα τα πεδία και τους θεσμούς στην ελληνική επικράτεια. Ο μέγας στοχαστής Πλάτων υπογράμμιζε πως η αισθητική είναι ηθική και αναντίρρητα η αισθητική σε ατομικό, συλλογικό, εθνικό και πλανητικό επίπεδο αντικατοπτρίζει το επίπεδο της ηθικής που ενυπάρχει ή μη. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε ή μάλλον να διερωτηθούμε, τι έχει συμβεί και έχει πρυτανεύσει η ανηθικότητα και η ακαλαισθησία, η έκπτωση αξιών και αρετών, η διάβρωση των ψυχών και η αποσύνδεσή τους από την Αέναη Πηγή του καλού τε καγαθού, του Ωραίου και Δίκαιου, του Αληθινού και Ουσιώδους.
Αλήθεια, τι έχει συμβεί στην Ελλάδα, στην χώρα που το πεπρωμένο της ήταν να αποτελέσει την πέτρα του φωτός για την ανθρωπότητα, το μικρό φωτεινό λιθαράκι που θα μπορούσε να εμπνεύσει, να δείξει και να διδάξει, να υπενθυμίσει σε όλους τους αδελφούς στον πλανήτη Γη τον δρόμο της επιστροφής στην αληθινή πατρίδα της Ψυχής, τον δρόμο επιστροφής από τα σκοτάδια της ύλης στο φως της αφύπνισης, της επίγνωσης και της ανάληψης ευθύνης, στο φως της αναζήτησης του Κάλλους, της αληθινής αρετής και της αληθινής αισθητικής, της αληθινής ηθικής; Γιατί ο άνθρωπος που ονομάζεται Έλληνας, εξέπεσε τόσο πολύ στα δίχτυα της πνευματικής λήθης, του ψυχικού μαρασμού και του σκοταδο-υλισμού και δέχθηκε άκριτα, δίχως διάκριση και δίχως νοητική εγρήγορση να καταστεί δέσμιος πλανών, ψευδαισθήσεων και θυμαπατών; Γιατί μέσα στα χρόνια της πανδημίας δεν αναζήτησε εσωτερικά τις λύσεις, δεν εξέτασε τον εαυτό του προκειμένου να κατανοήσει και να αντιληφθεί τί συμβαίνει εντός του και στον κόσμο που τον περιβάλλει, που δεν αποτελεί παρά εσωτερική αντανάκλασή του; Γιατί οι υπηρετούντες το πεδίο της επιστήμης υποτάχθηκαν στις επιταγές και στα πρόσκαιρα οφέλη της ύλης αντί του καθήκοντός τους που αφορά την υπηρεσία στην Ανθρωπότητα με ανιδιοτέλεια, με αλτρουισμό και με αληθινή προσφορά για την Ψυχή; Γιατί οι Έλληνες που σε αρχαία κείμενα περιγράφονται ως «οι Πολεμιστές με τα γενναία Μάτια» δεν κατάφεραν να διδαχθούν μέσα στον ρου της ιστορίας από τα επαναλαμβανόμενα λάθη και σφάλματα, από την επίμονη προσκόλληση στον επιφανειακό κόσμο της μορφικής πραγματικότητας που γεννά μυριάδες φόβους, γεννήματα του ενός Φόβου, εκείνου του Αγνώστου που μας καλεί προκειμένου να διευρυνθούμε ως υπάρξεις, να επιτύχουμε την αληθινή εξέλιξή μας πέρα από τον κόσμο των φαινομένων;
Είναι σχεδόν τραγικό που ακόμα και την ώρα της ύστατης κρίσης και δοκιμασίας ο άνθρωπος αντί να ανάψει τα πυρά της καρδιάς του και να κινηθεί με νέους τρόπους αγώνα, με νέους τρόπους σκέψης, έρευνας και δράσης φωτίζοντας τα σκοτάδια του μικρού εαυτού του και του κόσμου, συντάσσεται τελικά με τις δυνάμεις των σκοταδιών και τις πιο πολλές φορές δεν έχει καν επίγνωση αυτής της συναίνεσης και της συμπόρευσης, την οποία ο ίδιος έχει επισφραγίσει με την στάση ζωής του και με την απόφαση του, για τον ίδιο, για τα παιδιά του και τον κόσμο μας. Πού είναι οι θεματοφύλακες του πολιτισμού, τα σχολεία; Ποιά είναι η εικόνα τους και ποιό το έργο που επιτελούν σε ευρύ φάσμα; Ετοιμάζουν το παιδί να γίνει πολίτης, τού διδάσκουν τη θέση σαν κοινωνική μονάδα, τού τονίζουν τις ομαδικές σχέσεις του, προσαρμόζοντάς το έτσι, για μια νοήμονα ζωή και εφελκύοντάς του τη φυλετική μνήμη μέσω των μαθημάτων ώστε να τεθούν οι βάσεις για θεμελιώδεις αλήθειες και για τα θεμέλια για τις ανθρώπινες σχέσεις του
Που είναι η οικονομική στήριξη της παιδείας και της δημιουργία καλύτερων συνθηκών στα σχολεία; Γιατί δεν δίδεται ενδιαφέρον και προσοχή στον επανασχεδιασμό μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας και πολιτικής που θα έχει ως κέντρο την ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού, την ενδυνάμωση της ψυχής του, την καλλιέργεια των ποιοτήτων και αρετών, την καλλιέργεια της αισθητικής και ηθικής και την ενεργοποίηση των χαρισμάτων του με στόχο τη δημιουργία οντοτήτων ενάρετων, αυτόνομων και πνευματικά ώριμων που να μπορούν να στοχάζονται ελεύθερα, να συλλογίζονται με κρίση και διαλεκτική και με ευθύνη, αφοσίωση και θυσία να υπηρετούν ένα κοινό όραμα για την Ανθρωπότητα.
Η αισθητική, δηλαδή η ηθική εκφράζει τον Πολιτισμό σε ατομικό, συλλογικό, εθνικό και πλανητικό επίπεδο. Αλήθεια ποιο είναι το μέλλον του Πολιτισμού στην Ελλάδα; Ο Πολιτισμός δεν μπορεί να ανθίσει σε εμπόλεμη κατάσταση, δεν μπορεί να επιτευχθεί η καλλιέργεια και η ανάπτυξή του μέσα σε συνθήκες ξέρας, ανυδρίας, ακαρδίας, άκρατου υλισμού και πρωτοφανούς σκοταδισμού, δηλαδή μέσα σε ατμόσφαιρα σκλαβιάς και πνευματικής ανελευθερίας. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να ανθίσει όταν εκλείπει το περιβάλλον της πνευματικότητας, όταν οι άνθρωποι προτιμούν να πολεμούν αντί να διαλέγονται και να φιλοσοφούν, όταν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να είναι εστιασμένοι και προσηλωμένοι στην απληστία, στη φιλοχρηματία, στη συσσώρευση υλικού πλούτου, στην εκμετάλλευση του συνανθρώπου, στην ανανδρία, στην ατολμία, στην ανεντιμότητα, στην αισχροκέρδεια πάνω στον πόνο και στην ευαλωτότητα του αδελφού και συμπολίτη, στην έλλειψη ιστορικής μνήμης και στην μυωπική θέαση της ιστορικής συνέχειας και του ψηφιδωτού του κοινωνικού, πολιτικού, πανανθρώπινου και οικουμενικού γίγνεσθαι. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να γεννηθεί και να ανθίσει σε πολιτείες που δεν ευδαιμονούν, σε πολιτείες που τα όντα λειτουργούν αρπακτικά αποσκοπώντας στην ατομική αποθησαύριση και όχι θυσιαστικά για το συλλογικό καλό, ωραίο και αληθινό. Ο πολιτισμός δεν μπορεί να υπάρξει όταν οι πολίτες δεν ευδαιμονούν, όταν δεν κοπιάζουν και δεν μοχθούν σε εσωτερικό επίπεδο για το γνώθι σαυτόν, όταν δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο αληθινός Εαυτός, όταν δεν φωτίζουν τα σκιερά κομμάτια του μη εαυτού, ώστε να τα αλλάξουν, να βελτιώσουν τις ελλείψεις, να διαλύσουν τα σκοτάδια, να μετασχηματίσουν τα σφάλματα σε δώρα για να τα προσφέρουν για την ευδαιμονία του κοινωνικού συνόλου και για τη δημιουργία ενός νέου δίκαιου κόσμου που όλοι θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στα αγαθά όλων των επιπέδων που θα μπορούν να τους παρέχουν αυτάρκεια, αυτονομία, ευημερία και αφθονία.
Για την αναζήτηση της χαμένης αισθητικής και ηθικής, για την αναζήτηση του Κάλλους, της σπουδαίας αυτής και συνυφασμένης με την Ηθική αρετής, που διέτρεχε και διατρέχει τις φλέβες του όντος που είναι αληθινά πρόγονος του Μέλλοντος Κόσμου, δηλαδή Έλλην, καλούμαστε να ξεκινήσουμε με έναν τρόπο από την αρχή την ύφανση του κόσμου και καλούμαστε να θέσουμε ειλικρινώς με τόλμη το ερώτημα στον εαυτό μας: «Ποιόν κόσμο θέλω και οραματίζομαι για μένα, για τα παιδιά μου και τους συνανθρώπους μου; Τί χρειάζεται να κάνω, για να αρχίσει να υφαίνεται στην πράξη το όραμα του κόσμου αυτού; Μπορώ με τα παλιά μου υποδήματα να βαδίσω στο νέο μονοπάτι; Ποιο είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω προς την νέα αυτή κατεύθυνση; Ποιο είναι το χρέος και το αληθινό καθήκον μου απέναντι στον σκοπό της ψυχής μου και στον αληθινό λόγο της ενσάρκωσής μου; Ποιο είναι το καθήκον που καλούμαι να επιτελέσω για τα παιδιά μου και τα παιδιά αυτού του κόσμου; Πώς θα βαδίσω πάνω στο Μονοπάτι του Ωραίου για να ευεργετηθούν όλα τα όντα;» Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που προτείνω ο καθένας μας να θέσει με ειλικρίνεια, με τόλμη και εντιμότητα στον εαυτό του και αυτή η διαδικασία θα ανακινήσει και θα πυροδοτήσει μια σειρά συνειδητοποιήσεων, επιγνώσεων και πρακτικών που θα κυοφορήσουν τους σπόρους των αλλαγών από τον κόσμο της απομόνωσης, της αποξένωσης και της βίας, στον κόσμο της σύνθεσης, της συλλογικότητας, της συμπόρευσης και της ειρήνης. Εντός μας αν αλλάξει ο ρυθμός του κόσμου, τότε θα αλλάξει και η αντανάκλαση του κόσμου του εξωτερικού. Καλούμαστε να ενθυμηθούμε την εργασία που από τους αρχαίους χρόνους λάμβανε χώρα στην Ελλάδα στα μυστήρια, στα ιερά, στα Ασκληπιεία και στις φιλοσοφικές μας σχολές, και η ενθύμηση αυτή να λάβει χώρα όχι στη θεωρία, μα στην πράξη. Χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι μόνο αν αληθινά φιλοσοφήσουμε, αν θεραπεύσουμε τη ψυχή δια του αληθινού λόγου, γνωρίζοντας αληθινά τον εαυτό και καλλιεργώντας τις αρετές, θα προσανατολιστούμε στην ατομική και κοινωνική ηθική.
