Η Θέασή μου για την Τέχνη

Στην εποχή μας, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, αφού ο παλιός κόσμος έχει καταρρεύσει και οι υλιστικές αξίες στις οποίες βασίστηκε η ανθρωπότητα έχουν βυθιστεί, ο καλλιτέχνης χρειάζεται να καλλιεργήσει και να προωθήσει μέσω της ζωής και των έργων τέχνης του ένα πνευματικό όραμα για τον νέο επικείμενο κόσμο. Όπως έχει πει ο Wassily Kandinsky, «Ο καλλιτέχνης δεν είναι το χαϊδεμένο παιδί της ζωής, για το οποίο όλα πετυχαίνουν αμέσως. Δεν έχει το δικαίωμα να ζει ανεύθυνα χωρίς καθήκον. Το έργο που του έχει ανατεθεί είναι επώδυνο, είναι ένας βαρύς σταυρός για να τον σηκώσει».

Σε έναν κόσμο σκοτεινό, παραδομένο και αποσυντεθειμένο, ο καλλιτέχνης κρατά ζωντανή τη φλόγα της έμπνευσης και της δημιουργίας. Καλλιεργεί επιμελώς και με αγάπη τη φώτιση, συνθέτει την αποσύνθεση του παλιού κόσμου που μοιάζει με νεκρό κέλυφος και την ανασύνθεση του Νέου Κόσμου, βάζει χρώμα σε έναν άχρωμο, μη δημιουργικό κόσμο, λειτουργεί ως Ιερέας του Ωραίου, ως Μετασχηματιστής της πραγματικότητας.
Ο καλλιτέχνης γνωρίζει ότι, μεταμορφώνοντας την πραγματικότητα μέσα του, μπορεί επίσης να μεταμορφώσει την πραγματικότητα που τον περιβάλλει.

Ο καλλιτέχνης πρέπει να συνεχίσει να ψάχνει το ωραίο και να το εκφράζει μέσα από την τέχνη του. Όμορφο είναι αυτό που πηγάζει από μια εσωτερική ψυχική αναγκαιότητα. Όμορφο είναι αυτό που έχει εσωτερική ομορφιά και δεν μπορεί παρά να συμβάλει στην εξέλιξη της συνείδησης και στη βελτίωση των όρων ζωής της ανθρωπότητας. Υπό αυτή την έννοια, ο καλλιτέχνης δεν είναι παρά ένας εκτελεστής του ανέφικτου, ένας μικρός θαυματουργός.

Η Τέχνη για μένα είναι ένας δίαυλος για να ενσταλάξει στον άνθρωπο κάτι ανώτερο από αυτό που φαίνεται. Είναι ένας αγωγός ώστε να μπορέσει η ψυχή να ενωθεί με το Ένα, το Μοναδικό που ταυτόχρονα εμπεριέχει το Όλον. Η τέχνη μας επιλέγει, δεν την επιλέγουμε. Το κύριο έργο τέχνης που καλούμαστε να δημιουργήσουμε δεν είναι παρά ο ίδιος ο Εαυτός. Εμείς είμαστε τα υψηλότερα έργα τέχνης. Και άρα η υψηλότερη μορφή τέχνης είναι η τέχνη του ζην. Οι υπόλοιπες τέχνες είναι στην υπηρεσία της τέχνης του ζην, μπορούν να λειτουργήσουν δηλαδή σαν εργαλεία υποβοηθητικά, ώστε να αναβιβαστεί η ζωή μας σε ένα επίπεδο υψηλότερο αυτού, που συνήθως η πλειονότητα βιώνει. Το κύριο γέννημά μας είναι ο Εαυτός, η γέννα στην καρδιά μας. Η Τέχνη αυτόν τον ρόλο έχει στην πραγματικότητα, τη γέννα του Νέου Ανθρώπου που είναι ενωμένος με το Πνεύμα, που ανυψώνεται με τόλμη, αφοβία και αυταπάρνηση από τον κόσμο της ύλης, τον κόσμο της μορφικής πραγματικότητας, στον κόσμο της Ουσίας πέρα από την μορφή.

Η κύρια λειτουργία της Τέχνης για μένα είναι ακριβώς αυτή, η θεραπευτική, αυτή που υπηρετεί τον άνθρωπο και η πρωταρχική σημασία της λέξεως θεραπεύειν είναι τους θεούς υπηρετείν. Δηλαδή έχει εκφραστεί ότι ο άνθρωπος στις α-σθένειες (α-σθένος) και στις κοινωνικές συγκρούσεις είχε εκπέσει από την τάξη των θεών και για να βρει λύση στο πρόβλημά του και θεραπεία στην ασθένειά του έπρεπε να λάβει μέρος σε μια τελετουργία, η οποία θα τον επανέφερε σε ισορροπία με τους θεούς. Και ίσως αυτά σήμερα να μας φαίνονται ξεπερασμένα κι αναχρονιστικά, κι όμως η κεντρική ιδέα παραμένει αναλλοίωτη: ότι σε σοβαρά προβλήματα και σε ασθένειες, χρειάζεται κάτι να έρθει σε ισορροπία, στην πραγματικότητα πρόκειται για την ανάκτηση της ισορροπίας με το θεϊκό κομμάτι εντός μας, δηλαδή με τον αληθινό Εαυτό. H Τέχνη μπορεί να τίκτει, να γεννά μέσω των τεκόντων, δηλαδή των γονέων που επιλέγει, τα γεννήματά της τα υψηλά, αποκαλύπτοντας, φωτίζοντας, αποσχηματίζοντας και αναδημιουργώντας το αληθινό. Αυτή είναι η πρόκληση που έχω θέσει στον εαυτό μου ως καλλιτέχνης, ότι θα υπηρετήσω την αληθινή διάσταση της Τέχνης, η επιφανειακή δεν με ενδιαφέρει.