“Συμμετέχω με έναν πίνακά μου στην έκθεση με θέμα «Ο Μίτος της Αριάδνης» στην γκαλερί European Center Athens (Μητροπόλεως 74, Αθήνα), της οποίας τα εγκαίνια θα γίνουν την 1η Απριλίου και θα διαρκέσει ως τις 17 Απριλίου με επιμέλεια έκθεσης και καταλόγου από την Μαρίνα Γκόντα, ιστορικό τέχνης και διδάκτορα Σορβόννης”
Ποια είναι τα συναισθήματά σας για το 2021;
Λύπη για τον άνθρωπο που εξέπεσε τόσο πολύ στα δίχτυα της πνευματικής λήθης, του ψυχικού μαρασμού και του σκοταδο-υλισμού και δέχθηκε άκριτα, δίχως διάκριση και δίχως νοητική εγρήγορση να καταστεί δέσμιος πλανών, ψευδαισθήσεων και θυμαπατών. Λύπη για τον άνθρωπο που μέσα από τα δυο αυτά χρόνια της πανδημίας δεν αναζήτησε εσωτερικά τις λύσεις, δεν εξέτασε τον εαυτό του προκειμένου να κατανοήσει και να αντιληφθεί τί συμβαίνει εντός του και στον κόσμο που τον περιβάλλει, που δεν αποτελεί παρά εσωτερική αντανάκλασή του. Λύπη για τους υπηρετούντες το πεδίο της επιστήμης που υποτάχθηκαν στις επιταγές και στα πρόσκαιρα οφέλη της ύλης αντί του καθήκοντός τους που αφορά την υπηρεσία στην Ανθρωπότητα με ανιδιοτέλεια, με αλτρουισμό και με αληθινή προσφορά για την Ψυχή. Λύπη που η ανθρωπότητα δεν έχει διδαχθεί μέσα στον ρου της ιστορίας από τα επαναλαμβανόμενα λάθη και σφάλματα, από την επίμονη προσκόλληση στον επιφανειακό κόσμο της μορφικής πραγματικότητας που γεννά μυριάδες φόβους, γεννήματα του ενός Φόβου, εκείνου του Αγνώστου που μας καλεί προκειμένου να διευρυνθούμε ως υπάρξεις, να επιτύχουμε την αληθινή εξέλιξή μας πέρα από τον κόσμο των φαινομένων.
Είναι σχεδόν τραγικό που ακόμα και την ώρα της ύστατης κρίσης και δοκιμασίας ο άνθρωπος αντί να ανάψει τα πυρά της καρδιάς του και να κινηθεί με νέους τρόπους αγώνα, με νέους τρόπους σκέψης, έρευνας και δράσης φωτίζοντας τα σκοτάδια του μικρού εαυτού του και του κόσμου, συντάσσεται τελικά με τις δυνάμεις των σκοταδιών και τις πιο πολλές φορές δεν έχει καν επίγνωση αυτής της συναίνεσης και της συμπόρευσης, την οποία ο ίδιος έχει επισφραγίσει με την στάση ζωής του και με την απόφαση του, για τον ίδιο, για τα παιδιά του και τον κόσμο μας. Πού είναι οι θεματοφύλακες του πολιτισμού, τα σχολεία; Ποιά είναι η εικόνα τους και ποιό το έργο που επιτελούν σε ευρύ φάσμα; Ετοιμάζουν το παιδί να γίνει πολίτης, τού διδάσκουν τη θέση σαν κοινωνική μονάδα, τού τονίζουν τις ομαδικές σχέσεις του, προσαρμόζοντάς το έτσι, για μια νοήμονα ζωή και εφελκύοντάς του τη φυλετική μνήμη μέσω των μαθημάτων ώστε να τεθούν οι βάσεις για θεμελιώδεις αλήθειες και για τα θεμέλια για τις ανθρώπινες σχέσεις του; Όμως η λύπη μπορεί να ταυτόχρονα να καταστεί και πύλη ώστε μέσα από εσωτερικές διεργασίες μετασχηματισμού και υψηλών οραμάτων, να μπορέσει τελικά ο άνθρωπος να προβεί στην αναγκαία υπέρβαση που η ίδια η ψυχή του τον καλεί.
Συμφωνείτε με τα μέτρα της κυβέρνησης ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας;
Δεν είδα μέτρα που να προάγουν τη διασφάλιση της υγείας των συμπολιτών μου, την ουσιαστική προάσπισή της και την αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινομένου της πανδημίας. Δεν είδα τα δύο αυτά χρόνια να δίδεται η δέουσα προσοχή και η οικονομική στήριξη στη δημιουργία νοσοκομειακών μονάδων, στην πρόσληψη ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, στην αληθινή πρόληψη και φροντίδα της υγείας που αφορά όχι μόνο στο φυσικό, συναισθηματικό και νοητικό επίπεδο, μα και στο ψυχικό και πνευματικό επίπεδο των συμπολιτών μας. Δεν είδα τα δύο αυτά χρόνια την οικονομική στήριξη της παιδείας και τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών στα σχολεία, όπως δεν είδα να δίδεται ενδιαφέρον και προσοχή στον επανασχεδιασμό μιας εκπαιδευτικής διαδικασίας και πολιτικής που θα έχει ως κέντρο την ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού, την ενδυνάμωση της ψυχής του, την καλλιέργεια των ποιοτήτων και αρετών και την ενεργοποίηση των χαρισμάτων του με στόχο τη δημιουργία οντοτήτων ενάρετων, αυτόνομων και πνευματικά ώριμων που να μπορούν να στοχάζονται ελεύθερα, να συλλογίζονται με κρίση και διαλεκτική και με ευθύνη, αφοσίωση και θυσία να υπηρετούν ένα κοινό όραμα για την Ανθρωπότητα. Αντίθετα, είδα μια άνευ προηγουμένου διασπορά του φόβου από την πρώιμη παιδική ηλικία, καθώς και μια ακραία, άτεγκτη και μονοδιάσταστη επιβαλλόμενη καταστολή που εμπεριείχε τη μορφή τιμωρίας ενίοτε απέναντι στο δικαίωμα του επιλέγειν, στο δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης, στο δικαίωμα του συνδιαλέγεσθαι και στο δικαίωμα της λήψης ατομικών αποφάσεων σε σχέση με την φροντίδα της υγείας και σε σχέση με τη θέαση, κατανόηση και αντίληψη αναφορικά με τη θεραπεία.
